جوان آنلاین: کاش می‌شد از فوتبال ننویسیم، البته فقط از فوتبال ایران، همین صفحه پیش روی شما کاملاً فوتبالی است، اما فوتبالی که از دیدنش لذت می‌برید. از فوتبالی که حتی حاشیه‌های آن هم زیباست، اما چه کنیم که وقتی نام فوتبال ایران به میان می‌آید، فقط حال‌مان را بد می‌کند؛ فوتبالی که به هیچ کجایش نمی‌توان امید داشت؛ فوتبالی که بی‌اخلاقی و تخلف از سر و کول آن بالا می‌رود و هر چه جلوتر می‌رویم، اوضاع بدتر می‌شود.
کاش می‌شد از فوتبال ایران ننوشت؛ فوتبالی که بازیکن ملی‌پوش‌اش به مردم توهین می‌کند؛ فوتبالی که ملی‌پوش‌اش به خود اجازه می‌دهد با هر ادبیاتی که دوست دارد حرف بزند و همیشه طلبکار باشد و فوتبالی که باشگاه در حمایت از چنین بازیکنی بیانیه صادر می‌کند و زمین و زمان را به لجن می‌کشد. نه اینکه تصور کنید منظورمان یک باشگاه خاص است نه، این روز‌ها تمام فوتبال ایران را لجن‌پراکنی گرفته، امروز با شجاع خلیل‌زاده و تراکتور، دیروز با پرسپولیس و لیدرهایش و قبل‌تر با استقلال و سپاهان و بقیه و حتماً فردا پای بقیه هم به این همه اتفاق حال به‌هم‌زن باز می‌شود، چرا، چون هیچ عزمی برای درست شدن فوتبال وجود ندارد؛ فوتبالی که مهدی طارمی، ملی‌پوش‌اش به جای عذرخواهی بابت راه رفتن در زمین اراجیف به هم می‌بافد و توقع دارد برایش کف بزنیم.
کاش می‌شد در میان این همه اتفاق خوب ورزش ایران، در میان این همه ماجرا‌های خوب و جالب فوتبال جهان از فوتبال ایران چیزی ننوشت، کاش می‌شد در این صندوق را باز نکرد که هر وقت باز می‌شود، جز حالت تهوع چیز دیگری عایدمان نمی‌شود. کاش می‌شد از فوتبال ننوشت وقتی حتی به خودشان هم رحم نمی‌کنند، وقتی بزرگ و کوچکش یادشان رفته چه بوده‌اند و چه شده‌اند. راستی از فوتبالی که حتی بدیهی‌ترین اصول اخلاقی در آن رعایت نمی‌شود، چه چیزی می‌توان نوشت. از فوتبالی که امروز چیز‌هایی را به نمایش می‌گذارد که فوتبال دنیا سال‌هاست آنها را پشت سر گذاشته، از فوتبالی که تمام بی‌اخلاقی‌های گذشته را به نمایش می‌گذارد، چه چیزی می‌توان نوشت.
فوتبال ایران فاصله زیادی با سقوط ندارد. به جار و جنجال‌هایش نگاه نکنید، به محتضری می‌ماند که آخرین تلاش‌ها را برای زنده ماندن می‌کند. راستی از یک مرده متحرک چه چیزی می‌توان نوشت. فوتبال ایران با اتفاقاتی که در آن در حال رخ دادن است، آخرین صفحات خود را ورق می‌زند؛ صفحاتی که هیچ چیز نمی‌توان در مورد آن نوشت.
